آیه هایی از قرآن را درباره آفرینش مشاهده کنید:

الْحَمْدُ لِلَّهِ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ جَاعِلِ الْمَلَائِكَةِ رُسُلًا أُولِي أَجْنِحَةٍ مَّثْنَى وَثُلَاثَ وَرُبَاعَ يَزِيدُ فِي الْخَلْقِ مَا يَشَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ

سپاس خداى را كه پديدآورنده آسمان و زمين است [و] فرشتگان را كه داراى بالهاى دوگانه و سه‏گانه و چهارگانه‏اند پيام‏آورنده قرار داده است در آفرينش هر چه بخواهد مى‏افزايد زيرا خدا بر هر چيزى تواناست

الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا مَّا تَرَى فِي خَلْقِ الرَّحْمَنِ مِن تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِن فُطُورٍ

همان كه هفت آسمان را طبقه طبقه بيافريد در آفرينش آن [خداى] بخشايشگر هيچ گونه اختلاف [و تفاوتى] نمى‏بينى بازبنگر آيا خلل [و نقصانى] مى‏بينى

لَيْهِ مَرْجِعُكُمْ جَمِيعًا وَعْدَ اللّهِ حَقًّا إِنَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ بِالْقِسْطِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ لَهُمْ شَرَابٌ مِّنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُواْ يَكْفُرُونَ

بازگشت همه شما به سوى اوست وعده خدا حق است هموست كه آفرينش را آغاز مى‏كند سپس آن را باز مى‏گرداند تا كسانى را كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند به عدالت پاداش دهد و كسانى كه كفر ورزيده‏اند به سزاى كفرشان شربتى از آب جوشان و عذابى پر درد خواهند داشت

إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِن مَّاء فَأَحْيَا بِهِ الأرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ دَآبَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخِّرِ بَيْنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ لآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ

راستى كه در آفرينش آسمانها و زمين و در پى يكديگر آمدن شب و روز و كشتيهايى كه در دريا روانند با آنچه به مردم سود مى‏رساند و [همچنين] آبى كه خدا از آسمان فرو فرستاده و با آن زمين را پس از مردنش زنده گردانيده و در آن هر گونه جنبنده‏اى پراكنده كرده و [نيز در] گردانيدن بادها و ابرى كه ميان آسمان و زمين آرميده است براى گروهى كه مى‏انديشند واقعا نشانه‏هايى [گويا] وجود دارد

قُلْ هَلْ مِن شُرَكَآئِكُم مَّن يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ قُلِ اللّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ فَأَنَّى تُؤْفَكُونَ

بگو آيا از شريكان شما كسى هست كه آفرينش را آغاز كند و سپس آن را برگرداند بگو خداست كه آفرينش را آغاز مى‏كند و باز آن را برمى‏گرداند پس چگونه [از حق] بازگردانيده مى‏شويد

هدف آفرینش چیست؟

آنچه را خدای متعال می آفریند به حسب فرض عقلی یا موجودی است که در لحظه ی وجود،تمام کلمتی را که ممکن است برایش واجب شود.به عبارت دیگر مخلوقات خدا یا مجردند یا مادی و متعلق به ماده.اگر مخلوقی مجرد تام باشد بنا بر فرض عقلی تمام کلمات وجودی را خواهد داشت و دیگر حالت منتظره ای برای او نیست.چنین موجودی مافوق مکان و زمان است، بنابراین تغییر و تحول،انتقال از جایی به جای دیگر و امثال آن در او ممکن نیست.رشد و تکامل و ازدیاد کلمات دراو فرض نمی شود ،هدف وجودی چنین موجودی خارج از او نیست،نمی توان گفت این موجودی که تکامل و رشد ندارد برای چه آفریده شده؟آیا برای کمال دیگری آفریده شده است؟این معقول نیست.

به عبارت دیگر چنین موجودی آفریده می شود برای اینکه رحمت اللهی را دریافت کند  بر حسب مرتبه وجودی اش.دیگر مساله استعداد پیدا کردن  یا شکوفایی استعداد در او مطرح نیست،چون استعدادی ندارد،همه فعلیت است.

ولی اگر موجودی مادی بود ، مادی محض مانند جسمانیات یا مجرد متعلق به ماده مانند نفوس متعلق به بدن، این موجودات هدفی در وجود غیر از اصل وجود دارند یعنی هدف هستی و وجودشان کمالاتی است که کسب می کنند ، در چنین مخلوقاتی می توان گفت خدا اینها را در این ظرف تغییر و تکامل آفریده است  تا به کمالی که لایقش هستند برسند و استعداد فیض بیشتری پیدا کنند ،لیاقت رحمت بیشتری پیدا می کنند.عالمی که ما می شناسیم و با آن سر و کار داریم و به تعبیر قرآن عالمی است جسمانی و مادی که در ظرف مکان و زمان موجود است و دارای تغییر و تحول است،بنابراین ممکن است سوال شود هدف از افرینش اینها غیر از دریافت اصل هستی و رحمت اللهی چیست؟

پاسخ کلی آن این است که آفرینش اینها برای تکامل و استعداد بیشتر است.

آیات زیادی درباره انسان در قرآن آمده است که به برخی از آنان می پردازیم:

وَلَئِنْ أَذَقْنَا الإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَؤُوسٌ كَفُورٌ

و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانيم سپس آن را از وى سلب كنيم قطعا نوميد و ناسپاس خواهد بود

وَإِذَا مَسَّ الإِنسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَآئِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَن لَّمْ يَدْعُنَا إِلَى ضُرٍّ مَّسَّهُ كَذَلِكَ زُيِّنَ لِلْمُسْرِفِينَ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ

و چون انسان را آسيبى رسد ما را به پهلو خوابيده يا نشسته يا ايستاده مى‏خواند و چون گرفتاريش را برطرف كنيم چنان مى‏رود كه گويى ما را براى گرفتاريى كه به او رسيده نخوانده است اين گونه براى اسرافكاران آنچه انجام مى‏دادند زينت داده شده است

وَيَدْعُ الإِنسَانُ بِالشَّرِّ دُعَاءهُ بِالْخَيْرِ وَكَانَ الإِنسَانُ عَجُولًا

و انسان [همان گونه كه] خير را فرا مى‏خواند [پيشامد] بد را مى‏خواند و انسان همواره شتابزده است

وَكُلَّ إِنسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَآئِرَهُ فِي عُنُقِهِ وَنُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كِتَابًا يَلْقَاهُ مَنشُورًا

و كارنامه هر انسانى را به گردن او بسته‏ايم و روز قيامت براى او نامه‏اى كه آن را گشاده مى‏بيند بيرون مى‏آوريم

يُرِيدُ اللّهُ أَن يُخَفِّفَ عَنكُمْ وَخُلِقَ الإِنسَانُ ضَعِيفًا

خدا مى‏خواهد تا بارتان را سبك گرداند و [مى‏داند كه] انسان ناتوان آفريده شده است

وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلَالَةٍ مِّن طِينٍ

و به يقين انسان را از عصاره‏اى از گل آفريديم

وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْنًا وَإِن جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ

و به انسان سفارش كرديم كه به پدر و مادر خود نيكى كند و[لى] اگر آنها با تو دركوشند تا چيزى را كه بدان علم ندارى با من شريك گردانى از ايشان اطاعت مكن سرانجامتان به سوى من است و شما را از [حقيقت] آنچه انجام مى‏داديد باخبر خواهم كرد

لَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْءٍ خَلَقَهُ وَبَدَأَ خَلْقَ الْإِنسَانِ مِن طِينٍ

همان كسى كه هر چيزى را كه آفريده است نيكو آفريده و آفرينش انسان را از گل آغاز كرد

وَلَقَدْ خَلَقْنَا الإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ

و در حقيقت انسان را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو آفريديم

وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ

و انسان را در باره پدر و مادرش سفارش كرديم مادرش به او باردار شد سستى بر روى سستى و از شير باز گرفتنش در دو سال است [آرى به او سفارش كرديم] كه شكرگزار من و پدر و مادرت باش كه بازگشت [همه] به سوى من است

وَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيبًا إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِّنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُو إِلَيْهِ مِن قَبْلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَندَادًا لِّيُضِلَّ عَن سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا إِنَّكَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ

و چون به انسان آسيبى رسد پروردگارش را در حالى كه به سوى او بازگشت‏كننده است مى‏خواند سپس چون او را از جانب خود نعمتى عطا كند آن [مصيبتى] را كه در رفع آن پيشتر به درگاه او دعا مى‏كرد فراموش مى‏نمايد و براى خدا همتايانى قرار مى‏دهد تا [خود و ديگران را] از راه او گمراه گرداند بگو به كفرت اندكى برخوردار شو كه تو از اهل آتشى

زرتشت کیست؟

زرتشت پیامبر ایرانی در آذربایجان متولد شد.نام پدرش پوروشسب بود و مادرش به نام دوغدو خوانده می شد.عده ای از مورخین ولادت او را 660 سال پیش از میلاد و عده ای دیگر به استناد پاره ی مطلب اوستا،تولد او را حدود 650 سال پیش از ولادت مسیح می دانند.زرتشت در 20 سالگی به پیامبری مبعوث شد و به علت اختلاف شدید مذهبی که با هموطنان خود داشت ، ناچار جلای وطن کرد و در زمان سلطنت گشتاسب پسر لهراسب پادشاه بلخ،به بلخ رفت.گشتاسب نظرات مذهبی او را قبول کرد و دستور داد تا دوازده هزار پوست گاو را دباغی و کتاب اوستا را با طلای ناب بر روی آن بنویسند.یک نسخه از کتاب اوستا را در آتشکده ی آذرگشسب و نسخه ی دیگر را در تخت جمشید قرار دادند.

اهورا مزدا کیست؟

خدای بزرگ ایرانیان باستان و زرتشتیان،خالق زمین و آسمان و آفریدگان.امشاسپندان و ایزدان نیز آفریننده ی اویند.او در عین قدرت و دانش،منبع خیر و راستی و تقدس و تقواست.

امشاسپند کیست؟

در دین زرتشت به هفت فرشته ی ارجند و مقرب اطلاق می شود:بهمن ،اردیبهشت، شهریور،اسپندارمذ،خرداد،امرداد. در آغاز پیدایش آیین زرتشت، در راس این شش سپندامینو(خرد مقدس)قرار داشت. بعد ها به جای او اهورامزدا را قرار دادند و گاه نیز به جای اهورامزدا سروش را جای داده اند.

آمار ادیان مختلف جهان:

 مسیحیت:با 2.318.914.000 نفر در رده ی اول. اسلام:  1.475.672.000 نفر در رده ی دوم. بی دینان: با1.124.322.000 نفر در رده سوم. هندوییسم:با 983.781.000 نفر در رده چهارم.بودیسم و سنتی چینی و ابتدایی آفریقایی:با 421.620.000 نفر در رده پنجم. سیکیسم:با25.297.000 نفر در رده ی ششم. یهودیت با 15.459.000 نفر در رده ی آخر ادیان جهان.